кстаті, на одном заводе в мінске каждый пятый на больнічном

Кроме сокращения численности занятых случилось ещё ооочень много другого. Сводить все к числу занятых выглядит ну совсем топорно.
А потом у нас ВВП считают тоже криво так что можно вообще не смотреть на цифры. Та же ковид статистика тока вид с боку. Просто для большинства это не так наглядно.

Scorpy, тоже и про докторов можно сказать. И про учёных. Жаль про чиновников так никогда не говорят. Даже наоборот, говорят "Платить надо больше, что бы не было соблазна воровать".

полная дергадацыя системы образования налицо

Егор Лебедок
У парку Партызанскай славы імя Міная Шмырова ў Віцебску ёсць помнік дзецям вайны. Такіх дзяцей, якія жылi пад час Другой сусветнай вайны або пакутавалі ад яе наступстваў, вядома ж у Беларусі было шмат. Частка такіх дзяцей жывыя і дагэтуль (доўгіх гадоў жыцця ім!). Здзіўляе на першы погляд тое, што частка, хоць іх і няшмат, дзяцей той вайны цяпер падтрымліваюць вайну Расіі супраць Украіны. Здавалася б, іх бацькі змагаліся супраць тых, хто заяўляў "ein volk, ein reich", а цяпер яны самі падтрымліваюць таго, хто заяўляе пра адзін народ і прыдуманую Леніным дзяржаву. Прыклад таго, як за працяглы час можна сказіць уяўленні чалавека на дыяметральна процілеглыя. Але справа не толькі ў часе.
У тым жа парку ёсць помнік Уладзіміру Караткевічу, які напісаў аповесць «Лісце каштанаў» пра падлеткаў у вызваленым ад фашысцкіх захопнікаў Кіеве. У аповесці ёсць ўрывак, дзе вайсковец лейтэнант кажа падлетку:
«Такія, як ты [хто бачылі жах вайны], страшэнна патрэбныя будуць. Як памяць. Сёй-той можа і забудзе, бо на свае вочы не бачыў. А ты не забудзеш. Цень гэтага пабачыш – у званы біць пачнеш. Пах адчуеш – не супакоішся, пакуль не торкнеш усіх носам... Вам, магчыма, для жыцця больш мужнасці спатрэбіцца, чым нам для смерці».
Для выхавання быццам патрыётаў заўсёды расказваюць аб мужнасці на вайне, але амаль не расказваюць аб мужнасці ў жыцці звычайным. А гэта вельмі важна і нездарма Караткевіч гаворыць пра мужнасць для жыцця. Колькі гісторый ёсць пра людзей, якія на вайне хадзілі ў разведку, на танк з гранатай, але ў пасляваенны час станавіліся згодлівымі, баяліся пярэчыць начальству ды іншым, хто хлусілі ды рабiлi несправядлівасць. Станавіліся яны падатлівымі дзеля атрымання кватэры, жывёлы для гаспадаркі ды іншых бытавых рэчаў, каб «быць як усе, не выдзяляцца», «а што я магу?» i па падобных прычынах. Руціна ламае людзей іншым разам хоць не так хутка, як вайна, але не менш надзейна. І для жыцця Чалавекам сапраўды патрэбна мужнасць, у аўтарытарных сістэмах – пагатоў. Мужнасць каб не патураць хлусні і несправядлівасці, каб убачыўшы толькі цень несправядлівасці «ў званы біць»! І так на працягу ўсяго жыцця, нягледзячы на абставіны. Без такой мужнасці ўсю тваю чысціню намераў могуць ператварыць у самыя горшыя якасці чалавека. Людзі, якія бачылі ўсе жахі вайны і жадалі яе больш не дапусціць, без мужнасці жыць чалавекам - становяцца адэптамі вайны.
http://www.domsovetov.by/imagehostin...99e8631257.jpg

Численность населения Беларуси на 1 января 2022 года находилась на уровне 9 255 524 человек, и это гораздо меньше, чем на такую же дату 2021-го. Об этом свидетельствуют свежие данные Белстата. В бюллетене ведомства отмечается, что за год количество жителей республики уменьшилось на 94 121 человек.

В Минске также стало меньше жителей, их уже не два миллиона. Так, столицу покинули 13 233 (теперь население составляет 1 996 553).
https://www.belstat.gov.by/ofitsialn...a/index_46933/
Картина печальная, чуть более чем полностью. Особенно в сельской местности. Солигорск - уже не стотысячник. А в Могилёвской области нет ни одного района, города либо пгт где бы население увеличилось. В некоторых районах в сельской местности потери есть более 5%от численности. Вдумайтесь.. А ещё у нас уже три района с населением менее 10 тысяч. В общем нет медицины на селе.

Зато новую боровую построили (и это ведь деревня). С населением больше чем в целом районе и с планами по населению на пять районов.

Ой, правда похоже оттуда половина сейчас тоже съезжают.